Ik zie mijzelf als reisleider, als expeditieleider in het nieuwe en onbekende land van de toekomst: een spannende reis naar meer autonomie, meer vrijheid, meer overvloed, meer gemeenschap.

Een lange weg met veel wendingen heeft mij gebracht waar ik nu ben. Als zoon uit twee oude boerengeslachten heeft het leven op het land en van het land mij altijd geboeid en getrokken. Maar geen van mijn ouders nam de boerderij van hun ouders over, dus boer werd ik niet. Maar het boerenbloed zou mij nooit verlaten. Ik hou van de geur van verse aarde en kijk elk jaar weer vol ontzag naar de oneindige schoonheid en complexiteit van het leven.

In mijn jonge jaren volgde ik het spoor van mijn belangstelling, studeerde theologie en bekwaamde mij in tal van praktische zaken. Ik werd tentenmaker en heftruckchauffeur, werkte bij boeren en in pensions, legde tuinen aan, bouwde een huis voor mijn gezin, startte een leefgemeenschap, bouwde websites, schreef honderden blogs en publiceerde boeken. Een generalist was ik en bleef ik. De liefde voor het leven in al zijn lagen, nodigt mij steeds weer uit om nieuwe dingen te ondernemen.

In het vroege voorjaar van 2020 vond ik een prachtige boerderij op het Groninger platteland, niet ver van de stad Groningen en bracht er mijn gezin heen: Anat, mijn lieve vrouw, haar twee kinderen en onze zoon. En niet alleen zij, maar ook haar ouders kwamen mee. We werden een gemeenschap van drie generaties. Samen startten we een avontuur waarvan wij de gevolgen niet konden overzien. Maar we wisten wel dat we deze mooie plek niet alleen voor onszelf hadden gekregen.

In de donkere en onheilspellende jaren die volgden, raakte ik langzaam mijn visie en veel van mijn vreugde kwijt. Lange tijd wist ik niet meer wat ik te doen had, wat mijn bijdrage aan de wereld kon zijn. De toekomst vervaagde. Het werd donker in de wereld en het werd donker in mij.

En in dat donker ontsprong een nieuw begin, een nieuwe visie, een nieuw visioen. Zoals het jonge groen zich meldt na een koude en donkere winter. Gefascineerd keek ik naar wat er groeide. Het was nieuw en verrassend en tegelijk ook heel verwant aan alles wat ik al had gedaan en ervaren. Ik voelde hoe ik werd uitgenodigd weer op te staan en te gaan spreken, te schrijven, te inspireren en op te leiden.

Toen Harry, Marjan en hun kinderen op ons pad kwamen wist ik zeker dat het klopte. De onmiddellijke herkenning, de verwantschap en de vonk die we in elkaar herkenden, vertelde een verhaal: wij zouden samen de Ark van Nederland bouwen. En dat is wat we doen!